حضرت در ادامه ي نامه، حدیث پدر بزرگوارشان را نگاشت:

«سأنبئکَ بِهَوانِ الدُّنیا وَ هوان شَرَفها علی مَن مَضی مِنَ السَّلَفِ و التّابعین...»

تو را، به فرومایگی دنیا و بی وفائی آن نیست به گذشتگان آگاه خواهم کرد...

امام حسین (علیه السلام) آماده حرکت بسوی کوفه بودند كه «ابن عباس» خدمت ایشان رسید و حضرت را سوگند داد تا به کربلا نروند، چون در آنجا شهید خواهند شد. ولی، امام (ع) در پاسخ ابن عباس فرمودند: «من می دانم که قتلگاهم کجاست و برای کشته شدن آماده هستم. شهادت در راه خدا برای من بهترین پاداش است و آرزوئی جز جدائی از دنیا ندارم». سپس، در مورد پستی و بی وفائی دنیا مطالبی فرمودند و آنگاه شمّه ای از زهد رسول خدا، امیرالمؤمنین، فاطمه ي زهرا و امام حسن، سلام الله علیهم اجمعین را باز گفتند.

با اینکه در فرازهای دیگر و به تناسب، از دلبستگی و فریبندگی دنیا اشاره هائی رفت، اما مناسبتر است که در توضیح این فراز از دستورالعمل به آیات و روایات تمسّک جوئیم و نقاب از چهره ي زشت دنیا برداریم تا مبادا فریفته‌ي آن شویم.